Reński koń zimnokrwisty | |
---|---|
Wysokość w kłębie | 160-170 cm |
Umaszczenie | Kasztanowate, gniade i dereszowate |
Rejon hodowli | Niemcy - głównie Nadrenia |
Reński koń zimnokrwisty – rasa koni zimnokrwistych.
Użytkowość[]
- ciężkie prace polowe i leśne
Charakter[]
Reńskie konie zimnokrwiste są spokojne, a czasami nawet flegmatyczne.
Pokrój[]
Praktyczny koń zimnokrwisty, podobny do koni z belgii (ardeńow i bretonów). Głowa o długich uszach i dobrym wzroku, ma profil prosty. Krótka, prawidłowo zbudowana i bardzo silna szyja. Długie, skośnie ustawione łopatki. Słabo zaznaczony kłąb. Kłoda beczkowata, grzbiet często dość słaby. Partia zadu zwięzła, o obfitym umięśnieniu. Zad ścięty, rozłupany, a miednica dobrze skątowana. Kończyny mocne i prawidłowe, o wyraźnych szczkotkach pęcinowych. Kopyta średniej wielkości, o twardym rogu. Chody swobodne.
Historia[]
Dokładnie ponad wiek temu w Nadrenii wyodrębniono tę rasę. Początek reńskiemu koniowi dały miejscowe, ciężkie konie westfalskie i saksońskie, można jednak powiedzieć, że szczep założycielski pochodził z Belgii, skąd importowano ciężkie konie pociągowe. W efekcie powstała popularna rasa niemieckich, ciężkich koni, które stanowią dziś 2 procent populacji wszystkich koni w tym kraju. Oprócz reńskiego przedstawiciela, do grona 4 ciężkich ras zalicza się tam także rasę: Schwarzwald, Schlezwig i południowoniemiecką.
Ciekawostki[]
- Chociaż jest koniem zimnokrwistym, ma bliskiego kuzyna gorącokrwistego - reńskiego konia gorącokrwistego.
- Na początku rasa ta łączyła się z końmi belgijskimi i nazywała reńsko-belgijski koń zimnokrwisty.