Reński koń zimnokrwisty

Reński koń zimnokrwisty
Wysokość w kłębie	160-170 cm
Umaszczenie	Kasztanowate, gniade i dereszowate
Rejon hodowli	Niemcy - głównie Nadrenia

Reński koń zimnokrwisty – rasa koni zimnokrwistych.

Użytkowość

• ciężkie prace polowe i leśne

Charakter

Reńskie konie zimnokrwiste są spokojne, a czasami nawet flegmatyczne.

Pokrój

Praktyczny koń zimnokrwisty, podobny do koni z belgii (ardeńow i bretonów). Głowa o długich uszach i dobrym wzroku, ma profil prosty. Krótka, prawidłowo zbudowana i bardzo silna szyja. Długie, skośnie ustawione łopatki. Słabo zaznaczony kłąb. Kłoda beczkowata, grzbiet często dość słaby. Partia zadu zwięzła, o obfitym umięśnieniu. Zad ścięty, rozłupany, a miednica dobrze skątowana. Kończyny mocne i prawidłowe, o wyraźnych szczkotkach pęcinowych. Kopyta średniej wielkości, o twardym rogu. Chody swobodne.

Historia

Dokładnie ponad wiek temu w Nadrenii wyodrębniono tę rasę. Początek reńskiemu koniowi dały miejscowe, ciężkie konie westfalskie i saksońskie, można jednak powiedzieć, że szczep założycielski pochodził z Belgii, skąd importowano ciężkie konie pociągowe. W efekcie powstała popularna rasa niemieckich, ciężkich koni, które stanowią dziś 2 procent populacji wszystkich koni w tym kraju. Oprócz reńskiego przedstawiciela, do grona 4 ciężkich ras zalicza się tam także rasę: Schwarzwald, Schlezwig i południowoniemiecką.

Ciekawostki

• Chociaż jest koniem zimnokrwistym, ma bliskiego kuzyna gorącokrwistego - reńskiego konia gorącokrwistego.
• Na początku rasa ta łączyła się z końmi belgijskimi i nazywała reńsko-belgijski koń zimnokrwisty.

Galeria