| Koń achał-tekiński | |
|---|---|
 | |
| Wysokość w kłębie | 150-160 cm |
| Umaszczenie | Często kasztanowate i gniade z wyraźnym miedzianym połyskiem, ale także bułane, siwe i kare |
| Rejon hodowli | Turkmenia, Kazachstan, Kirgizja i Uzbekistan; stadniny Machmut Kuli, Komsomoł w oazie Achał-tekińskiej jak także w Ałma Acie i Tiersku; hodowane także w Północnym Iranie, Niemczech i Austrii |
Koń achał-tekiński – starożytna rasa koni gorącokrwistych.
Użytkowość[]
- jazda wierzchem
- wyścigi
- rajdy wytrzymałościowe
- pokazy
- ujeżdżenie
- skoki
Charakter[]
Konie achał-tekińskie nie mają pogodnego usposobienia. Są krnąbrne i zazwyczaj dają się okiełznać jednej, zdecydowanej osobie.
Pokrój[]
Wysoce szlachetny koń. Głowa o profilu szlachetnym, szyja szczpuła. Łopatki skośnie ustawione, Kłąb wyraźnie zaznaczony, zad ścięty. Klatka piersiowa głęboka. Długie, wytrzymałe kończyny o twardych kopytach.
Historia[]
Już w czasach starożytnych konie "krwawo pocące się" były znane i doceniane w Chinach. Zdziesiątkowaną podaczas wojen i grabieży hodowlę turkmeńską odbudowano, używając klaczy arabskich za czasów Timura Lenka (1336-1405). Krew turkmeńska płynie w żyłach wielu ras koni europejskich przede wszystkim dzięki ogierowi Turkmain Atti, który pozostawił po sobie 17 synów, kryjących we wschodniopruskiej hodowli koni gorącokrwistych. Za pośrednictwem ogiera Byerley Turk, który był przypuszczalnie rasy turkmeńskiej lub arabskiej z linii Munighi, wspomniany rozpłodnik dał początek jednemu z podstawowych rodów koni pełnej krwi angielskiej. Księga stadna istnieje od roku 1917.
Ciekawostki[]
- Pewne konie achał-tekińskie pokonały dystans 4300 km (z czego 360 km przez pustynię Karak-Kum) w 84 dni. Tego rekordu nigdy nie udało się pobić.
- Tradycyjną paszą dla koni achał-tekińskich w ich ojczyźnie jest wysuszona lucerna, jęczmień, jaja i pieczone ciasto.
- Turkmeni lubią jedynie konie o ciemnym umaszczeniu, a jasne uważają za mankament urody.
- Achałtekin ma dobre, elastyczne chody i świetnie galopuje.
Galeria[]
